ის ორი ერთად მიფრინავს ცაში და მთელ სამყაროს საკუთრად თვლიან,
ის ორი ერთად უჩუმრად ფრენენ და ცის კიდესთან ბგერებს ახლიან,
კერას იქმნიან, კერვით ნისლიან შართქვინს ქმნიან და თანაც იცვლიან,
ვერავის მზერენ, ვერას ხედავენ, მხოლოდ დიდ ლოდში წინ და წინ ვლიან,
ლოდი მიფრინავს, ორიც ისვენებს, შავ უქიანოს რომ ეკუთვნიან,
ლომებს დასდევენ, ომებს აცვენენ, ქალაქებს შავ-ბნელ ღამეს აჩვევენ,
სიყვარულს კლავენ, ხან აცოცხლებენ, ხანაც ბედის ძაფს რთავენ, არღვევენ,
ვის რა შეხვდება და რა ვედრება წარმოითქმება უსუსურ ბაგეთ,
ორნი ღიმს სძღვნიან, ღმერთების წვნიანს სვამენ, ამბობენ: „პატივი მაგეთ“,
თავს იშტერებენ, სხვებს იმტერებენ, მაგრამ ძალებით მკლავს იღერებენ,
რათა მათ ძალუძთ ბედის ტრიალი, ღმერთების სახეს შეიფერებენ,
ზეციერთაც კი მათი შიში აქვთ, ვინც ბედს ფლობს ჩანგსაც თვით ამღერებენ.
