გი დ’ ჟი

უძილო ღამე ისევ დამიფრთხეს −
თითქოსდა ისევ ღრმად მძინებოდეს;
მსურს, სიმშვიდეში მეღვიძოს, მითხრეს:
„შენც სიზმარს ვინღა გეცილებოდეს,
ვის რად სჭირდება შენი ფხიზლობა,
ვის რად სჭირდება შენი აზრები!“

და დაასრულეს სიფხიზლის ლღობა,
აზრს გამოსტაცეს კარგი სიტყვები,
და დამიმძიმდა მხრებზე შართქვინი,
თვალში გამიქრა ფერადი ლხინი,
მითხრეს:
„ნუ უცქერ სხვებს, რადგან მოგატყუებენ,
წყალთან წყაროს წყალს მოგაწყურებენ,
გრძნობას ჟამიერს გაგიქრობენ და
შეიგრძნობ, თითქოს იგი მომშვენდა,
მაგრამ ცრუ არის თვითგანცდა სულთა,
როგორც სიცოცხლე ცად დაღუპულთა“.