ცვრის ცრემლები მზის სხივებში მწვანე მდელოს გახლართულა,ოქროსფერი სხივთა ცეკვით მდელო ამოდ ამართულა. მოდის ერთი მოგზაური, გზას უმოკლებს ყავარჯენი,ხისგან თლილი, გამოთლილი, მეგობრად ჰყავს დასაბჯენი. შედის ტევრში, ნაცრისფერი გადაეკრა არე-მარეს,ისმის ჩუმი გალობა და სიზმრებს ეტყვის ტყის მდინარეს. ხედავს ხეებს შეკიდულა მკვდართა ძვლები ხარის ტყავში,თითქოს სულნი დასტრიალებს, რომ ვერ მოვა სათვალვაში. და ჰყვებიან ამბავს ნახულს, გაგონილს თუ რაცვრცლად “მგზავრი”
