(ნაწყვეტი პოემიდან ,,ღმერთების ნადიმი”)
სიტყვა ითხოვა როქიმ, სითეთრით შუქს ირეკლავდა მისი სამოსი,
არც მხცოვანია, არც ახალგაზრდა, წვერი მეჩხერი აქვს, ვით ნათოსი.
შავ წვერს ამშვენებს შიგ ჩაქსოვილი, ძეწკვი, სამაგრი, ჯავარ–ოქროსი,
მრავალნაკეცი გრძელი სამოსი ხვეული იყო, ვით კომბოსტოსი,
მოსულ კაცთაგან, მღვდელმსახურთაგან იყო ყველაზე იგი უმცროსი,
ილუმელ ღიმით კრებას გაჰხედა, სიტყვა წარმოთქვა, ვითა უფროსი,
დაიწყო თხრობა დასაბამიდან, ამბავი წართქვა ყველას უმსხოსი:
„ზეჰის ჩამოსვლა ყველას გვსმენია, დიდია მისი, მნათის, სახელი,
სინათლე შუქზე უფრო ნათელი, იგია ჩვენივ სულთა მაშველი,
ჩვენი გონების მშობელი ღმერთი, სიტყვებით დაღლა საქმეა ნელი,
ყოველი ცოცხლის შემქმნელი მიწად, მცირე მწერია, თუ გინდა გველი,
იგია ჩვენი ცოდვის მშთანთქველი, ზნე–სულიერის ღმერთია მცველი,
ის დაიტანჯა, რომ კაცთა მოდგმას არ განეცადა ქვესკნელის მწველი,
ყველა ვალში ვართ იმის წინაშე, საერო იყოს და თუნდა მღვდელი.
რასაც მოგითხრობთ ამბავი არის დასაბამიდან ნათქვამი, ძველი,
ვით გადმოლახა ციდან კარიბჭე, გადმოიარა მტარვალი ველი,
ბევრი თქმა არის იმის შესახებ, გონი სჭირდება მას სათარგმნელი,
ამრავლად ჰყვებიან ზეჰის გმირობას, მტარვალი არის, თუ გინდა მშველი,
ზოგიც ღლიცინით, ზოგიც კი თინჩად, ზოგია ამბის სპეტაკი მცველი,
ზოგის მონათხრობს ზნე შერყვნილი აქვს, მათი თქმა არის, გლახ, საძაგელი,
მაგრამ არიან ჩვენს შორის კაცნი, კეთილ ამბავთა ვინც არის მთქმელი,
თუმც სარწმუნოა ის წერილობა, რაც დაგვიტოვეს, როგორც ნაწერი,
რასაც სარაჰის ყველა მცხოვრები მისდევს, თაყვანს სცემს სამეფოს ერი,
ლოცულობს მასზე, ახსენებს იმას, ყოველი კაცი და სულიერი,
სანუკვარია ეგე ამბები, საამოდ გესმის, ბირას ვით მღერი,
თუ შეასრულე ზეჰის ნათქვამი, ადამიანი ხარ კისრის მღერი.
ჩვენი სულები, მით გახრწნილ იყო, როს ჩამოვიდა მიწას ის მწერი,
თარეჰმა სცადა სიავის თესვა, იყო ბოროტის და ავის მწერი,
ადამიანთა მოდგმა კი მაშინ უგონო იყო და მეტად შტერი,
თარეჰის ნათქვამს დახარბდა ყველა, ვით მათხოვარი ქუჩად მშიერი,
გაჰყვნენ და ზეცას ომი უცხადეს, თუმცა აღმოჩნდა სხვა გონიერი,
ვინც ზეჰის სახელს, მართ, ახსენებდა, ვის ჭკუა ჰქონდა და ცნობიერი.
როს ჩამოვიდა ზეჰი მიწაზე, ბრძოლა გამართა ძმასთან ძლიერი,
თარეჰის ძალა მნათობს სჯაბნიდა, მას სჭირდებოდა სხვა მარჩიელი,
შემოიმტკიცა მან დამხმარენი, ექვსი მხედარი, ცხოველთ მმართველი,
ექვსივე იყო კაცი ძლიერი, გველეშაპები ჰყვათ ცეცხლთა მფრქვევი,
ისინი იყვნენ ჩვენი მშველელნი, დიადი ომის მითვე დამზღვევი,
ვახსენე, ზეჰმა ექვსი მხედარი შემოირგვლივა, ვით ხელს სახვევი,
ამ ექვსი კაცით თარეჰის სახე შეიქმნა უმალ ნამტირალევი.
მით „მზის ლაშქარმა“ შავთა ბატონი ქვესკნელს ჩააგდო, არ ნაჩქარევი
იყო ეს ომი, მრავალი წელი სისხლით მოირწყა მიწა მერყევი,
ლახვამმა ცრემლი დაღვარა ბევრი, ნება მათია მეტად ურყევი,
იქ სადაც მიწა გაიხსნა შუა, შეიქმნა ცრემლით ტბა წყალსატევი,
ამბობენ, ღმერთის კვალზე ამოდის ნაზი ყვავილნი, როგორც მომრევი
ჩაგითრევს იმის კეთილი სუნი, გრძნობათ სიკეთის მით გამომწვევი,
მით ზეჰის ნათქვამს მივდიოთ, როგორც მონადირეს სურს ნანადირევი,
თორემ ცოდვები ქვესკნელში ჩაგვნთქავს, სადაც ცეცხლის–ა მდინარის ხევი,
ვინ ვართ, კრებული მიწად მოსულნი, ღმერთების სიტყვის ვიყოთ გამრჩევი?
ყოველი უკვე ნათქვამი არის, დაწერილია და შესახვევი
წიგნსაცავებში გრაგნილად გვიდევს, სიტყვები ნაღდი, ის შესახვევი
სჯობს გამოვტოვოთ, რაც ავისაკენ მიგვიძღვის, არის ხელის დამრევი,
გავანაწყენეთ ხომლი მნათობთა, მაშ ვინ იქნება ჩვენი დამზღვევი,
როცა ამოვა თარეჰი, ბნელი ჩამოწვეს, დაგვრჩეს გლახ გასარკვევი
თუ რა წერია წმინდა წერილებს, რა დაგვიტოვა ღმერთმა ნარკვევი,
ნათელი არის ზეჰის სიტყვები ქალნი არიან, მართ, გასაწვევი,
რადგან იმათი თვალთა ლაციცი კაცთათვის არის თავბრუდამხვევი,
ზეჰს თუკი სურდა ქალი მაშველად, არ შეარჩევდა კაცებს, ნაჩვევი
ვართ იმას რაც ჩვენ დროებამ მოგვცა, კაცი სიახლეს რთულად ეჩვევი,
მით წაგიხდება გონება მშვიდი, როს დაინახო მშვენება ქალის
შეგბორკავს იგი გრძნეული ხრიკით, მოგაჯადოებს მაცდური ალი,
მით გვიჯობს, ქალი სულს მოვარიდოთ, წარწყმედს ჩვენს გრძნობებს ბინძური თვალი.
ქალის ბუნება ისეთი არის, არ დამიზრახავს შთამომავალი,
თუ ვიტყვი, იგი კაცის მონაა, მის გონს არა აქვს აქ მომავალი,
სუსტია მისი წადილი სწავლის, მცდელობა არის მით წარმავალი,
შემეცნებაში არ–ა სრულქმნილი, გონება უქრით მათ მალი–მალი,
კაცი თუ არის თვით ხერხემლი, ქალი კი არის მის ერთი მალი,
ჭეშმარიტება არის რას’ც ვამბობ, ეგე არ არის მით დასამალი“.
ვით დაასრულა როქიმ, დადუმდა, სახით ამაყით, ბასრი ვით ხმალი.
